Een selectie beelden van avonturen op het platteland door de jaren heen uit het omvangrijke “Grote Verhalen” Fotografie Archief van Mathieu Keuter.
Over het “avonturen beleven om het avonturen beleven” en het “fotograferen om het fotograferen”.
De stad uit, een frisse neus halen, ouwehoeren, fantaseren, het platteland verkennen, proberen te verdwalen, op zoek naar nieuwe dingen, lekker foto’s maken
en onze eigen wereld vormen. Gewoon een beetje vrijgevochten rond avonturieren,
met mijn vrienden natuurlijk want avonturen delen is veel gezelliger moet je weten.
Soms met een doel voor ogen maar meestal gewoon zomaar, verlaten we de stad om avonturen te beleven. Avonturen op het platteland, in het bos of langs de kust van de zee. Gewoon zomaar omdat we er zin in hebben? Of gaat het hier om iets veel belangrijker is? De drang naar het avontuur? Het verlangen iets nieuws te ontdekken? Iets mee te maken? En natuurlijk de behoefte dit vast te leggen. Want we fotograferen. Als gekken. We sjouwen over het platteland met zware camera’s en rijden in het rond op fietsen beladen met statieven en tassen vol apparatuur. We zijn bezig documenten te maken en we doen flink ons best. Maar wat brengen we in beeld? Wat vinden we nu eigenlijk echt belangrijk? Wat er gebeurd als je samen de stad uit gaat op zoek naar avontuur met een lading camera’s.
De foto’s gemaakt tijdens de avonturen op het platteland vormen samen een schattige, aandoenlijke serie beelden. De zogenoemde avonturen-fotografie is heerlijk vrijblijvend en gaat voornamelijk om het fotograferen zelf. In de eerste plaats er zijn veel landschappen gefotografeerd, mooi en netjes met zware camera’s op statief, prachtige foto’s, spannend, dromerig en mysterieus maar soms ook wel wat saai, hoe kan het ook anders in dat lege landschap van het Noorden. Misschien valt er nou eenmaal niet zoveel te fotograferen? Dat is gelukkig absoluut niet het geval. Want we fotograferen gewoon elkaar. Overal met camera’s in de weer en langs fietspaden, in weilanden en verdwaald het bos. Zo doen we dat. Bovendien portretteren we onze auto’s, brommers en fietsen. Want die zijn ons inmiddels wel dierbaar geworden. Er valt genoeg te fotograferen voor degene die weet wat voor hem dierbaar en belangrijk is, wist je dat wel?
Documenten maken dus, die ons dierbaar zijn, want toen waren we daar, samen op een bepaalde tijd en plek, we vergeten het nooit meer dat vervlogen moment, we hebben het even vastgelegd natuurlijk.
